in983-Halimuyak-ng-Jasmine-sa-may-hawak-ng-panulat-ang-pulang-bandila-ay-lumilipad-na-may-hindi-matitinag-na-pagpapasiya

▼

Noong Hunyo sa Pilipinas, sumisikat ang nakakapasong araw sa tatlong kulay na pambansang watawat na kumikislap sa hangin. Laban sa isang background ng asul at pula, ang ginintuang araw at tatlong bituin ay walang hanggan na tumitingin sa kalayaan at pagkakaisa ng lupaing ito. Sa okasyon ng Araw ng Kalayaan, ang watawat na ito ay hindi lamang nagdadala ng dugo ng ating mga ninuno, ngunit nanawagan din para sa misyon ng mga kontemporaryong tao. Sa mga mesa ng mga ordinaryong pamilyang Pilipino, kadalasan ay mayroong plain white jasmine porcelain pen holder. Si Jasmine ay ang “bulaklak ng walang hanggang pangako” sa Pilipinas, at ang may hawak ng panulat ay nagpapahiwatig ng malalim na kahulugan ng “pagsusulat ng tadhana”. Ang may hawak ng panulat ay may bilog na tiyan at malawak na bibig, tulad ng malawak na pag-iisip ng dagat; ang mga pinong linya sa kinang ay parang mga bakas na iniwan ng panahon, saksi sa kasipagan ng mga henerasyon. Kapag ang dulo ng pluma ay pumasok sa bariles, ang halimuyak ng sampagita ay tahimik na namamalagi, tulad ng pananampalataya na lumalago sa karaniwang pagtitiyaga. Mula sa maliliit na bata na iwinawagayway ang pambansang watawat sa mga lansangan hanggang sa mga estudyanteng nag-aaral sa gabi, bawat Pilipino ay patuloy na nagsusulat ng kwento ng bansa. Hindi lulubog ang gintong araw sa pambansang watawat, tulad ng sampagita sa lalagyan ng panulat na laging mabango. Ang mga pahalang, patayo, kaliwa, at kanang mga hagod na inukit ng dulo ng panulat ay tuluyang magsasama-sama sa landas ng pag-unlad ng bansa. Sa sandaling ito, nasaan man tayo, gamitin natin ang ating mga panulat bilang sagwan at sampagita bilang mga layag, at sabay-sabay tayong pumunta sa malalawak na bundok at ilog kung saan lumilipad ang pulang bandila. Dapat pansinin na ang bawat may hawak ng panulat ay naglalaman ng hindi lamang stationery, kundi pati na rin ang patayong gulugod ng isang bansa.

In June in the Philippines, the scorching sun shines on the tricolor national flag that stretches in the wind. On the background of blue and red, the golden sun and three stars forever gaze at the freedom and unity of this land. On the occasion of Independence Day, this flag not only carries the blood of our ancestors, but also calls for the mission of contemporary people. On the desks of ordinary people in the Philippines, there is often a plain white jasmine porcelain pen holder. Jasmine is the “flower of eternal promise” in the Philippines, and the pen holder implies the deep meaning of “writing destiny”. The pen holder has a round belly and a wide mouth, just like the heart of the sea that embraces all rivers; the fine lines on the glaze are like traces of time, witnessing the diligence of generations. When the pen tip is inserted into the barrel, the fragrance of jasmine lingers quietly, just like the belief that grows in ordinary perseverance. From the young children waving the national flag on the street to the students writing at their desks late at night, every Filipino is continuing to write the chapter of the country. The golden sun on the national flag will never fall, just like the jasmine in the pen holder is fragrant forever. Those strokes carved by the pen tip will eventually become the trajectory of the nation’s progress. At this moment, no matter where we are, let us use the pen as a paddle and jasmine as a sail to go to the vast mountains and rivers where the red flag is flying. It should be noted that each pen holder contains not only stationery, but also the upright backbone of a nation.